François Majeau, een in Nederland woonachtige Fransman, is zelf niet zo’n sporter. Een wielerfanaat is hij ook niet. Desondanks trekt hij in de wielerweken met plezier de gordijnen dicht en zet hij Eurosport aan als de Tour de France of de Giro d’Italia worden verreden. De triomf en tragedie van de renners van deze tijd blijven haast bovenmenselijk, maar wat hem vooral fascineert, is de magie, de mythevorming en de nostalgie van de renners van weleer. Zij moesten het doen zonder de verbluffend snelle technische vooruitgang, zonder voedingsadviezen en zonder het grote geld; zij hadden geen Jumbo-Visma-team achter zich, maar stonden ze er alleen voor in de kilometers langere en veelal ongeasfalteerde etappes dan de renners nu moeten afleggen. Je trapte je gewoon allemaal met dezelfde kansen en minimale middelen vele duizenden slagen in de rondte. Lekke band? Zelf wisselen. Honger?
Zie maar hoe je die stilt. Het afzien en de heroïek van de renners namen daardoor nog grotere proporties aan dan ze nu doen. Een serie klassieke wielerfoto’s wekten Majeaus nieuwsgierigheid naar de verhalen achter de gefotografeerde momenten en renners. Hij begon ze te verzamelen.